Bu gelişimleri gözlemlerken ve çocuklarımızı büyütürken bazı özverilerde bulunmamız gerekir. Sonsuz bir sevgiyle çıkarız yola, fedakarlık eşlik eder ve sabır en kuvvetli duygumuz olmalı .Bir çocuk yetiştirmek onun duygularını hislerini anlayabilmek gerçekten zordur. Aileye muhtaç olarak hayata gelir ve bebektir. Kendi öz bakımını yapamaz kendisine bakan hiçbir gözü simayı tanımıyordur daha, kendini ifade etme yeteneği hiç yoktur ve bu zamanlarda en büyük destekçisi fedakar ailesidir. Zamanla gelişmeye ve büyümeye başlar. İşte ailelere düşen sorumluluk bu aşamada daha da artacaktır. Artık daha hareketli daha enerjik ve meraklıdır. Mamasını verip altını değiştirdiğniz gazını çıkarıp uyuttuğunuz evreyi tamamlamış ve büyüme evresine geçmiştir. Her aşamayı normal tamamlamış,  herşey olması gerektiği gibi ilerliyordur . 1,5  ila 3 yaşları aralığına geldiğinde artık eskisinden daha öfkeli, ısrarcı ve zorluk çıkaran bir ruh halindedir. Gelişim ve büyüme aşamasında ortaya çıkan bu durum,  gelişimi normal ilerleyen her çocukta olması gereken duygu durumu ve ruh halidir. Ve bu duruma çocuklarda 2 yaş sendromu denir.
 

Bu yaş aralığında her çocuğun yaşadığı ve ailelerin geçiş sürecinde oldukça zorlandığı çocuklardaki 2 yaş sendromu çocukların artık aileye muhtaç olmadıklarını hissettikleri onlardan ayrı bir birey olduklarını ispatlamaya çalıştıkları kendi isteklerinin ve kendi kararların farkına varıp dayattıkları bir geçiş dönemidir. Bir nevi çocukların ilk ergenlik dönemide diyebiliriz. Bu dönemle cocuklar 1.5 ile 3 yaşları arasında tanışırlar ve yaşadıkları duygu durumu ve ruh hali sendrom olarak adlandırılır. Eskiden anne babanın kararına bağlı olan bircok şey artık çocuğun inatlaşmasıyla karşılaşır ve istemediği durumlara karşı tepkisini, henüz kendisini ifade etme yeteneği olmadığı için saatlerce süren ağlama krizleriyle, oyuncaklarına, eşyalarına ve zaman zaman kendine zarar vermekle gösterir. Saçlarını çekme, kendini yere vurma gibi zarar verici davranışları, yaşadığı sendromdan ileri gelir. Çoğunlukla bu durumla karşılaşan aileler ne yapacağını bilemez bir hal içindedirler. Daha düne kadar kendi sözleri ve isteklerinin hakim olduğu çocukları üzerinde artık kendini bir birey olarak ispatlamaya çalışan kendi istek ve kararlarını diretmek doğrultusunda tepkiler veren bir çocuk vardır karşılarında.

Aileler çocuklarının gelişim ve büyüme aşamasındaki bu sancılı dönemi oldukça sabırlı olarak karşılamalı ve çocuklarını anlamaya çalışmalıdır. Anlayışlı ve sakin bir dille çocuğa yaklaşmalı tavırlarına mantıklı gelecek şekilde cevap vermelidirler. Oyuncak alma isteğine karşı gelinen bir durumda öfkelenen çocuk bu konuda oldukça ısrarlı davranacaktır, ya da hiç uygun olmayan bir zamanda dışarı çıkmak istediğinde bu isteğinde ısrarcı olacak ve ailesi tamam deyinceye kadar ağlama krizleri, kendine veya etrafa oyuncaklarına zarar verme gibi tepkilerle diretecektir. Aileler bu durumla karşılaştıklarında sinirli ve agresif olmamalı ancak normalde onaylamadıklari konuları sırf çocukların ısrarı ve gösterdiği tepkiler neticesinde onaylamamalıdır. Aynı tutumu sabırlı ve anlayışlı bir şekilde devam ettirmeyi çocuğun anlayacağı şekilde izah etmeli ve beklemelidir. Bu zorlu durumun çocuklarının gelişim ve büyüme sürecinin bir parçası olduğunu unutmamalı, sabrı ve anlayışı elden bırakmamalıdır. Bu donemde çocuğa karşı yaklaşımlar çok önemlidir. Aile çocuğunun bu süreci sağlıklı atlatmasında sabırlı, anlayışlı olmazsa çocuğun ilerleyen yaş durumunda yaşadığı sendrom devam eder ve ailenin bu aşamadaki yanlış davranışları çocukta derin izler birakır.

 

Bu süreci sağlıklı atlatamayan çocukların tepkileri sosyal yaşamlarına negatif yansır. İstekleri karşılanmadığında öfkeli sinirli ve etrafına zarar veren tepkileri 2 yaşını atlatmasına rağmen devam eder.

 

Gerek yaşıtlarıyla parkta, evde oynarken gerekse kreşte ve anaokulunda yaşıtlarıyla beraberken sağlıklı atlatamadığı 2 yaş sendromunun olumsuz etkilerini yansıtır ve bu durum zor bir sosyal hayat yaşamasına neden olur. Bu gibi durumlarla karşılaşmamak için çocuklarımızın gelişim süreçlerini takip etmeli onlara sabırlı ve anlayışlı yaklaşmalıyız. Çocuklarımızın sağlıklı bireyler olup sağlıklı ilişkiler kurabilmeleri için daha hassas yaklasmaliyız. Zaman zaman göz teması hizasına eğilerek onu anladığımızı ifade etmeli yanında olduğumuzu hissetmeliyiz. Bu süreci sağlıklı atlatamayacağımızı düşünürsek bir uzmandan yardım almalıyız.